در دنیا در حال تحول مالی جهانی، استانداردهای حسابداری نقش اساسی در تضمین شفافیت، مقایسه و قابلیت اطمینان صورت های مالی ایفا می کنند. دو چارچوب اصلی که بر گزارشگری مالی در سطح بین المللی حاکم است، استانداردهای بین المللی گزارشگری مالی (IFRS) و اصول پذیرفته شده حسابداری (GAAP) در ایالات متحده است.
درک تفاوت های ظریف و تفاوت های بین IFRS و GAAP ایالات متحده برای مشاغل، سرمایه گذاران و متخصصان درگیر در حوزه مالی بسیار مهم است. در این مقاله جامع، به 10 تفاوت اصلی که این استانداردهای حسابداری را متمایز می کند، می پردازیم. از اصول بنیادی آنها گرفته تا نحوه برخورد با عناصر مالی خاص، خواه شما یک فرو حرفه ای در حوزه مالی، سرمایه گذار یا صرفاً فردی باشید که به دنبال شفافیت در مورد پیچیدگی های گزارشگری مالی جهانی هستید، هدف این مقاله ارائه بینش جامع در مورد استانداردهای حسابداری بین المللی IFRS و GAAP است. با تیم محتوای شرکت حسابداری مشاورین تهران و شرکا همراه باشید.
استانداردهای IFRS و GAAP ایالات متحده در کدام مناطق جغرافیایی کاربرد دارند
بسیاری از کشورها استانداردهای بین المللی گزارشگری مالی (IFRS) را پذیرش کرده اند ولی برخی از کشورها نیز با توجه به مقتضی داخلی رو به استاندارد حسابداری GAAP ایالات متحده آورده اند که در ادامه به جغرافیا پذیرش ان استانداردها می پردازیم.
پذیرش IFRS
اتحادیه اروپا (EU): اتحادیه اروپا استفاده از IFRS را برای صورت های مالی تلفیقی شرکت های فهرست شده از سال 2005 الزامی کرده است. این شامل کشورهای عضو مانند آلمان، فرانسه، بریتانیا و بسیاری دیگر می شود.
منطقه آسیا و اقیانوسیه: کشورهای این منطقه از جمله استرالیا، ژاپن، کره جنوبی و هند به طور گسترده ای IFRS را پذیرفته اند یا استانداردهای ملی خود را با IFRS همگرا کرده اند. به عنوان مثال، چین استفاده از IFRS را برای برخی از شرکت‌های فهرست شده مجاز می‌داند.
خاورمیانه و آفریقا: بسیاری از کشورهای خاورمیانه و آفریقا نیز به دلیل ماهیت جهانی تجارت و تمایل به گزارشگری مالی هماهنگ، IFRS را پذیرفته اند.
آمریکای لاتین: چندین کشور در آمریکای لاتین، مانند برزیل و مکزیک، تلاش هایی را برای همگرایی استانداردهای ملی خود با IFRS به منظور تسهیل مبادلات فرامرزی و جذب سرمایه گذاری بین المللی انجام داده اند.
پذیرش GAAP ایالات متحده
ایالات متحده: جای تعجب نیست که ایالات متحده عمدتاً از اصول پذیرفته شده حسابداری (GAAP) پیروی می کند. شرکت های آمریکایی فهرست شده در بورس های داخلی ملزم به رعایت استانداردهای GAAP در گزارش های مالی خود هستند.
برخی غیر آمریکایی شرکت‌ها: برخی از شرکت‌های غیرآمریکایی، به‌ویژه شرکت‌هایی که در بورس‌های ایالات متحده فهرست شده‌اند، ممکن است تصمیم بگیرند صورتهای مالی خود را با استفاده از GAAP ایالات متحده تهیه کنند تا با الزامات فهرست‌بندی مطابقت داشته باشند.
گزارش دوگانه
در موارد خاص، شرکت های چند ملیتی ممکن است صورت های مالی را با استفاده از IFRS و GAAP ایالات متحده تهیه کنند. این گزارش‌دهی دوگانه به آنها اجازه می‌دهد تا به نیازهای مختلف ذینفعان، از جمله سرمایه‌گذاران، تنظیم‌کننده‌ها و اعتباردهندگان در مناطق مختلف پاسخ دهند.
10 تفاوت اصلی استانداردهای IFRS و GAAP ایالات متحده
بنیاد و چارچوب ها
IFRS: این استانداردها که توسط هیئت استانداردهای حسابداری بین المللی (IASB) ایجاد شده است، چارچوبی مبتنی بر اصول است که بر راهنمایی و تفسیر مفهومی تأکید دارد. به همین دلیل دستورالعمل های گسترده ای را تنظیم می کند که به انعطاف پذیری در کاربرد اجازه می دهد.
GAAP ایالات متحده: GAAP که توسط هیئت استانداردهای حسابداری مالی (FASB) توسعه یافته است، یک سیستم مبتنی بر قوانین است. این قوانین، رویه‌های دقیقی را برای معاملات مختلف ارائه می‌کند، با این هدف که فضای کمتری برای تفسیر باقی بگذارد.
مفهوم LIFO در مقابل FIFO
IFRS: IFRS استفاده از روش هزینه یابی موجودی آخرین ورود، اولین خروج (LIFO) را ممنوع می کند. واحدهای تجاری تحت IFRS ملزم به استفاده از روش First In, First Out (FIFO) یا سایر روش هایی مانند میانگین موزون هستند که جریان واقعی کالاها را منعکس می کند.
GAAP ایالات متحده: بر خلاف IFRS، US GAAP اجازه استفاده از LIFO را می دهد. این تفاوت می تواند به طور قابل توجهی بر ارزش موجودی گزارش شده تأثیر بگذارد و بر نسبت های مالی و پیامدهای مالیاتی نیز تاثیرگذار است.
هزینه های توسعه
IFRS :IFRS اجازه ستبدیل برخی از هزینه های توسعه، از جمله هزینه های تحقیق و توسعه به دارایی را می دهد. این هزینه های سرمایه ای تبدیل به دارایی شده و در طول عمر مفید دارایی مستهلک می شود.
GAAP ایالات متحده: GAAP ایالات متحده به طور کلی هزینه های توسعه را در صورت وقوع هزینه شناسایی می کند مگر اینکه معیارهای خاصی برای سرمایه گذاری رعایت شود. این می تواند منجر به تغییرات در هزینه های گزارش شده و ارزش دارایی ها شود.
تجدید ارزیابی دارایی ها
IFRS: IFRS امکان تجدید ارزیابی دارایی های خاص مانند دارایی، ماشین آلات و تجهیزات را فراهم می کند. تجدید ارزیابی‌ها بر اساس ارزش منصفانه انجام می‌شود و تعدیل‌های بالقوه رو به بالا را برای ارزش دفتری دارایی‌ها فراهم می‌کند.
US GAAP: US GAAP، در مقابل، به طور کلی تجدید ارزیابی دارایی ها را ممنوع می کند. دارایی ها معمولاً به بهای تمام شده تاریخی گزارش می شوند مگر اینکه کاهش ارزش رخ دهد.
برخورد با بدهی های احتمالی
IFRS: IFRS مستلزم شناسایی یک بدهی احتمالی است در صورتی که محتمل باشد و بتوان آن را به طور قابل اتکا اندازه گیری کرد. این رویکرد فعال باعث افزایش شفافیت در گزارشگری مالی می شود.
GAAP ایالات متحده: GAAP ایالات متحده از رویکرد محافظه کارانه تری پیروی می کند و بدهی های احتمالی را تنها زمانی شناسایی می کند که محتمل باشد و بتوان مبلغ را به طور منطقی و عملی تخمین زد.
ارائه صورتهای مالی
IFRS: IFRS در ارائه صورتهای مالی بر “دیدگاه واقعی و منصفانه” تأکید دارد. هیچ الزام خاصی برای صورت وضعیت مالی طبقه بندی شده وجود ندارد.
GAAP ایالات متحده: GAAP ایالات متحده بر “ارائه منصفانه” صورت های مالی تمرکز دارد و به ترازنامه طبقه بندی شده نیاز دارد که دارایی ها و بدهی های جاری و غیرجاری را متمایز کند.
معیارهای شناسایی درآمد:
IFRS: IFRS رویکردی گسترده تر و مبتنی بر اصول را برای شناسایی درآمد به کار می گیرد. بر انتقال کنترل کالاها یا خدمات به مشتریان به عنوان معیار اصلی برای شناسایی درآمد تاکید می کند.
GAAP ایالات متحده: از سوی دیگر، GAAP ایالات متحده، از یک رویکرد دقیق تر و مبتنی بر قانون پیروی می کند که به عنوان “استاندارد شناسایی درآمد” شناخته می شود. دستورالعمل‌های خاصی را برای صنایع مختلف ارائه می‌کند و جزئیات زمان و نحوه شناسایی درآمد را توضیح می‌دهد.
رفتار با دارایی های نامشهود
IFRS: IFRS انعطاف بیشتری را در شناسایی دارایی های نامشهود فراهم می کند. اگر معیارهای خاصی برآورده شود، IFRS امکان شناسایی دارایی های نامشهود تولید شده داخلی، مانند برندها، فهرست های مشتریان، یا اختراعات را فراهم می کند.
US GAAP: US GAAP در رویکرد خود نسبت به دارایی های نامشهود محافظه کارانه تر است. به طور کلی اجازه شناسایی دارایی های نامشهود ایجاد شده در داخل را نمی دهد و بر نیاز به دارایی های قابل شناسایی و تفکیک شده از طرف های خارجی تاکید می کند.
بدهی های مالی:
IFRS: IFRS بدهی های مالی را به دو دسته اصلی طبقه بندی می کند: آنهایی که به بهای تمام شده اندازه گیری می شوند و آنهایی که به ارزش منصفانه از طریق سود یا زیان اندازه گیری می شوند. طبقه بندی به مدل تجاری واحد تجاری برای مدیریت دارایی های مالی بستگی دارد.
GAAP ایالات متحده: GAAP ایالات متحده بدهی های مالی را به سه دسته طبقه بندی می کند: اوراق بهادار تجاری، اوراق بهادار موجود برای فروش، و اوراق بهادار نگهداری شده تا سررسید. این طبقه بندی بر اساس قصد و توانایی نگهداری اوراق بهادار تا سررسید است.
سرمایه گذاری های مشترک:
IFRS: IFRS دو روش را برای حسابداری سرمایه گذاری های مشترک ارائه می دهد. روش حقوق صاحبان سهام و روش ادغام متناسب. انتخاب بستگی به سطح کنترل و نفوذ واحد تجاری بر سرمایه گذاری مشترک دارد.
US GAAP: US GAAP در درجه اول از روش سهام برای سرمایه گذاری مشترک استفاده می کند. ادغام متناسب به طور کلی مجاز نیست و روش حقوق صاحبان سهام بر اساس سطح منافع مالکیت اعمال می شود.
نتیجه گیری
در نتیجه، در حالی که IFRS و GAAP ایالات متحده هدف مشترک ارائه اطلاعات مالی قابل اعتماد را دارند، تفاوت آنها نشان دهنده رویکردهای متنوع برای دستیابی به این هدف است. شرکت‌هایی که در سطح جهانی فعالیت می‌کنند یا سرمایه‌گذاری‌های فرامرزی را در نظر می‌گیرند، باید این نابرابری‌ها را به دقت بررسی کنند تا از گزارش‌دهی مالی دقیق و انطباق اطمینان حاصل کنند.
انتخاب بین IFRS و GAAP ایالات متحده اغلب به الزامات نظارتی، ماهیت عملیات تجاری و ترجیحات واحدهای گزارشگر بستگی دارد. همانطور که تجارت بین المللی به تکامل خود ادامه می دهد، همگرایی یا هماهنگ سازی استانداردهای حسابداری یک فرآیند پویا و مداوم باقی می ماند.
